Det ligg ein einsleg vott på hylla, har lege der ei stund. Den andre votten har ikkje dukka opp. Hadde den einslege kunna snakka, hadde me fått ei syrgjeleg soge om ein skøytelaus votte-eigar. Ein vinterkveld gjekk han heimover etter eit lystig lag, kjende glede og varme i kroppen. Vottane låg i jakkelommene, der låg ogso telefonen. So skjer det som ofte skjer når nokon er glade og lystige i vinterkvelden. Gleda må delast med nokon andre i ei telefonsamtale. Han triv etter telefonen, merkar ikkje at den eine votten fylgjer med og fell ned på vegen. Den falne votten ligg og ser at eigaren fjernar seg meir og meir. Til slutt ligg votten heilt åleine på den hardtrampa snjoen i vegbanen. Votten er fin, mønsterstrikka i Sandnes-garn. Han spurdest aldri meir.

Eigaren oppdagar ikkje vottetapet før dagen etterpå. Han fattar ikkje kvar han har lagt frå seg votten. Ringjer til verten for det lystige laget, men der er ingen vott. Sukkande legg han den attverande votten i ei hylle. Tenkjer på at det var siste votteparet mora laga til han før ho brått døydde.

Att ligg ein einsleg vott i ei hylle. Kvar gong eigaren passerer forbi, vert han mint om at det manglar ein vott. Hadde den einslege votten kunna snakka, hadde han med alvorleg røyst formant eigaren om at vottar i lag med telefonen i same jakkelomme er å spela russisk rulett med eit kvart vottesamliv. Og det ser ut til at einslege vottar er ekstra einsame.