Me lever med virus på
samfunnsnerven,
hostar ut
paradoksformuleringar:
– hald avstand for å
stå saman!
I slike tider
betyr to meter meir
enn 3,14.
Verbal, digital samhandling
erstattar klemmar
og stryking over kinn.
Kald vårvind
stengjer oss inne i
varme vinterklede,
sommarkjolane tel dagar
på kalenderen.
Over det heile lyser
ein kjølig, full aprilmåne,
ingen veit kva
han tenkjer.
Brått,
som ei snjoskrede i Velure-fjellet,
brasar eit usynleg, uhumskt virus
inn i kvardagen,
skapar ei avstandstid
der ordbruken krinsar om
alle tenkelege
varianter av «krise»
Eg drøymer om ord frå
ei anna tid,
nær i dagar,
men fjern i innhald,
ord som me kunne
sjå på
som kjedelege og gråe,
ord som me kunne
tøysa med og le av.
«Mot normalt», sa Leif Juster
og fekk oss til
å le.
No fantaserer eg om
å kunna gå inn i tider
der uttrykket «som normalt»
er noko anna enn ei
normalisering
av det unormale.
This website uses cookies. By continuing to use this site, you accept our use of cookies.