Eigentleg er dette ei litt småtrist soge. På taket på nabobygget står det ei lita stong der det er festa ein vimpel. Kvar morgon når eg kastar blikket ut over taka i Bryggerikvartalet på Lillehammer, fortel vimpelen meg om det er litt trekk i lufta, kva ætt (ætt=vindretning) trekken kjem frå og om det er meir enn lett bris. Lillehammer er på ingen måte ein stad som er kjend for vindtilhøva. Flau vind er nok normalen.

Men so er det denne vimpelen då. Han har kome i den alderen at han er litt frynsete i tuppen. No har trevlane i tuppen festa seg rundt vimpel-lina. Det gjer at vimpelen ikkje kan strekkja seg ut og blafra på vanleg måte. Han heng rett ned, fast i si eiga livline, på ein måte. Når vindtrekken tek tak i han, prøver han å koma seg laus frå vimpel-lina, men han berre heng og buktar seg resignert frå side til side.

Vimpelen har nok innsett at om nokre dagar kjem ein vaktmeister og løyser han frå vimpelstonga. Han vert bytt ut med ein ny og fargerik vimpel, fast og fin i tuppen. Neste stasjon for vimpelen er bosdunken der det står «Restavfall» utanpå. Eit vimpel-liv er stort sett som andre liv: før eller seinare har ein blafra frå seg.