I det programmet eg brukar for å skriva tekstar til bloggen min, Jakobs bok, er det ein funksjon som viser kva søkjeord som fører lesarar inn på bloggen. Her om dagen var det ein person som hadde søkt på ordet ‘kvardagsglede’ og hamna på bloggen min. Om vedkomande fann kvardagsglede då han kom inn på bloggsida, står det ingenting om. I og for seg er det like greitt.

I tankane byrja eg å kverna litt med ordet ‘kvardagsglede’. Kva er det som gjev meg opplevingar av glede i dei slentrande kvardagane som passerer forbi? Kanskje kan det vera den enkle helsinga «Velkommen» som møter meg kvar gong eg slår på datamaskina. Sjølv om det i grunnen er ei dum maskin som sender ordet «Velkommen» inn på skjermen min, er det triveleg å leika litt med illusjonen om at nokon der ute helsar meg velkomen. Det er noko eige med enkle ord med positivt innhald, til og med når ei dum maskin er avsendar. Sjølvsagt slår fleire delar av kjensleregisteret inn når det er to blåe augo i eit andlet på skakke som strålar «Velkomen» mot deg. Likefullt kan velkomsthelsinga på ein dataskjerm medverka til å oppleva ei enkel, lita kvardagsglede. Det enkle kan stundom vera nett det som trengst.