Til vanleg eksisterer snjoen som fall i fjor, berre som minne om snjofall, snjomåking eller milevis av skiløyper i skog eller på fjell. Dei aller fleste av oss er nøgde med at fjorårs-snjoen held seg i minneboka. For andre derimot, er ikkje dette nok. Dei vil på død og liv ta vare på snjoen frå i fjor. Dei har funne på at dei skal samla og lagra snjo i fjellhole for å kunna ta han fram att til ei bestemt tid neste år. På den måten kan dei garantera snjo på ein viss dato, anten vêret er lageleg eller ikkje. Det er viktig at folk kan planleggja når dei skal kunna gå eller stå på ski att. Slikt kan ikkje overlatast til vêret åleine, dersom ein legg vekt på livskvalitet.

Kanskje kan eg forstå dette ynsket om å ha vinter større delar av året. I fleire tiår har me prøvt å kompensera for manglande sol ved å laga solstudio eller smørja på oss noko uhumskt som skal få folk til å verta brune utan sol. Det er sjølvsagt lettare enn å reisa dit sola er heile året. I alle fall er det mindre fly-skamfullt. Og om ikkje minnet tek heilt feil, er det mogeleg å få tak i små snjoanlegg som kan laga snjo i hagen, dersom ein saknar snjomåking og glatt tun. Einaste avgrensinga er at det må vera kaldt i vêret for å få det til.

Slik prøver me å oppheva dei vilkåra som den vanskelege og lunefulle naturen pressar på oss. I det superindividuelle samfunnet må det vera eit mål at kvart individ skaper sine eigne mikroklima, der dei kan få vinter når dei ynskjer det, og sommar når dei ynskjer det. Valfridom er det største ein person kan ynskja seg. Det verste som kan skje, er at nokon andre eller naturen set rammevilkåra for oss. Slik støyrer me på, i von om at di meir me får gjera akkurat som me ynskjer, di betre vert verda rundt oss. Det burde koma ei felles, offentleg stønadsordning som hjelper folk å gjera akkurat som dei vil, når dei vil. Det er det minste ein kan venta av eit velferdssamfunn.