Naturen er raus og
leikande,
lèt frosten
spela med vasspyttane
i stinklande netter,
gjer vatnet om til
tunt lag av is,
blankt, hålt og
kaldt;

på dagtid prøver sola
å ta attende vatnet
frå den frosne forma,
la vatn vera berre
flytande vatn;

frosten smiler stivt og
kjøleg,
veit med seg sjølv
at stinklande netter
ber bod om at no
framover skal han, frosten,
vera i førarsetet;

sola geispar bleikt,
vel vitande at
frostriket ikkje varer
evig,
i alle fall ikkje lenger
enn til neste vår.

(«Stinkla» er dialektord som beskriv at det legg seg tunn is på vassflater)