Det kom mot meg,
eit utropsteikn;
lett å kjenna att,
kvass i rørslene,
bratt i ryggen,
munnen full av
STORE BOKSTAVAR.

Prøvde å ikkje
lesta gå,
snika meg forbi
på komma-vis;
fåfengt var det,
høgrøysta og ilter
stoppa utropsteiknet meg,
leksa meg opp,
eit lutande komma
skal visa respekt.

Trøysta meg med at
ein gong skal
utropsteiknet missa
den bratte streken;
då er det punktum.