Dei flyt lett,
i hopetal,
dei store orda
på scena auser
ein figur ut
ordflaumar utan
stans,
kastar adjektiv ut i salen,
boltrar seg i superlativ,
vil ha oss til å tru
at det finst ikkje
maken,
korkje før eller seinare
utanfor vindauget
blømer syrinane,
om nokre dagar er blomane
visne.
Han brukte ikkje store ord,
han far,
ordskrøyv og store fakter,
skryt og fjas
heldt han seg undan.
Smilen var han raus med,
han far,
når han møtte kjenningar,
når han høyrde godt spel
eller ein råkande replikk.
Han snakka med smilen,
han far,
smilen fortalde oss ungane
med varme og utan atterhald
at han var far.
This website uses cookies. By continuing to use this site, you accept our use of cookies.