Ungdomstankar herjar med hovudet,
det var for seint å snu
då me kom på at me hadde
gløymt stavar
på veg oppover
ei bratt li,
målet var ein nut,
som ein harding heller ville
ha kalla
ein skarvnakke,
der han ligg opp i
skogen,
nesten berre synleg
frå vatnet,
bratt er det likevel
opp til «nuten»,
bratt oppover
gjev bratt nedover,
og då merktest at
kne og lemer
ville hatt nytte
av dei gløymde stavane,
med tida til hjelp
kunne me likevel
stiltra og sjåltra oss
nedoverbakke,
velberga og nøgde
kunne ta imot smilen
frå skritteljaren,
nok ein gong
hadde skrotten funne
seg i
at tankane ikkje alltid
er like realitetsorienterte.

Og takk for det!