Stikkordarkiv: seniorblogg

Nummer 250

Legg igjen en kommentar

Ja, eg veit, det er ein nesten inkjeseiande tittel på ein bloggtekst. Men sidan eg er både forfattar og redaktør for min eigen blogg, gjer eg nett som eg vil, anten det er vist eller gale. Eg kjenner rett og slett ein trong til å markera, både for meg sjølv og andre, at dette er bloggtekst nummer 250, korkje meir eller mindre. Og kva betyr no det? For meg er det eit konkret vitnemål om at det har vore mogeleg å finna noko å skriva om kvar veke i snart fem år, viss ein berre vil. Nei då, det er slett ikkje snakk om storverk, men om små-pludrande og ofte lettbeinte formuleringar, som ein del personar i nettheimen set pris på. Dei aller fleste er ukjende for meg. Det er berre dei som markerer på Fjesboka at dei les tekstane mine, som eg kan identifisera.

Etter kvart har det laga seg eit mønster. Eg kan t.d. sjå kva type tekstar som kvinner likar best. Det er knekkprosa-tekstane; kanskje ikkje heilt uventa. Tekstane med Hardanger-minne er meir likeleg fordelte mellom kjønna. Det same gjeld tekstar der eg set eit skråblikk på situasjonar og hendingar. Eg burde sikkert ha reindyrka meir både tema og form for på den måten å tilpassa meg eit lesande publikum. Men det gjer eg ikkje. Eg lèt meg meir enn gjerne styra av innfallsmetoden, eg skriv om det eg kjenner for der og då. Det er meir som ei form for sein-pubertal senior-trass. Mangel på raud tråd vert famleis eit kjennemerke for Jakobs bok.

Det er også påfallande at dei få gongene eg har lagt inn eit foto eller illustrasjon i teksten, går lesartalet opp. Fjesboka er den einaste reklamekanalen eg bruker, og det er ikkje tvil om at i Fjesboka når innlegg med foto best gjennom til mottakarane. Me utviklar oss kanskje til eit mediekonsumerande folkeslag som festar oss meir og meir ved dei visuelle uttrykka. Det skrivne ordet skal støtta under det visuelle. I slike samanhengar får det skrivne ordet mindre og mindre eigenverdi. Sjølv strevar eg med å vilja innsjå det. Eg vil enno hevda at det skrivne ordet ofte har eit rikare assosiasjons-spenn og ein meir mangslungen kjensle-klangbotn enn det dei visuelle uttrykka maktar å kalla fram. So lenge eg finn det føremålstenleg å halda fram med desse småtekstane i seniorbloggen min, vil eg halda meg til det skrivne ordet. Enno er det somme som likar det. Og med ei veksande gruppe seniorar burde framtida vera rimeleg ljos, også for ein seniorblogg som er tufta på det skrivne ordet.

Bloggarliv II

Legg igjen en kommentar

Det nærmar seg tre år sidan eg sette i gang dette skrive-eksperimentet med ein blogg der eg funderer over stort og smått her i livet. (Etter eitt år skreiv eg ein fyrste tekst om korleis bloggarlivet kunne opplevast. Den kan lesast her.) I starten var det nærmast for å overtyda meg sjølv om at eg er i stand til å skriva anna enn stortingsdokument og byråkratiske notat. Dessutan kjendest det befriande å bestemma tema sjølv, berre la seg føra av idear og innfall etter kvart som dei måtte dukka opp. Denne innfallsmetoden gjer at bloggen manglar tematisk profil. Det er heilt greitt.

No har det å skriva ein enkel tekst til kvar fredag vorte ein aktivitet som formar vekene. Når veka startar, er det sjeldan eg veit kva eg skal skriva om i den komande teksten. Ofte opplever eg tekstturke, der det er nærliggjande å tenkja at no er det på tide å gje seg. Men so dukkar det opp eit eller anna som fengjer sopass at eg set meg til tastaturet. Slik har no vekene gått i snart tre år, der eg har tvilt meg fram til nærmare 150 tekstar.

Lesarskaren aukar sakte, men sikkert, Fjesboka er einaste «reklamekanal». Ein liten, fast lesarkjerne er innom bloggen nesten kvar fredag, ser det ut til. I fyrstninga var eg kry over alle utanlandske lesarar som dukkar opp i statistikken min. No veit eg at dei i all hovudsak er robotmaskiner som er er på leit etter datamaskinar og/eller heimesider som dei kan hacka seg inn på. Ikkje sjeldan legg eg mistenkelege adresser inn på ei svarteliste over brukarar som eg stengjer ute.

Litt smårare situasjonar dukkar opp stundom. Eldste barnebarnet har nett avslutta fyrste året på vidaregåande. I ein skuletime var det spørsmål om nokon las bloggar. Nokre var innom rosabloggar, men barnebarnet mitt kunne opplysa at han les bloggen til besten. Det resulterte i ein allmenn gapskratt i klassen. Det var utenkjeleg at ein bestefar kunne vera bloggforfattar! Ikkje verst å hamna i kategorien utenkjeleg.

Det siste halve året har dagane vore prega av ein brutal og uboteleg sjukdom i næraste familie. Den fyrste tanken var at no må blogginga leggjast vekk; det finst mykje viktigare ting å vera oppteken av enn å pusla med tekstformuleringar. Men så slo det meg at det å ha ei fast oppgåve for veka, kan vera ein knagg som eg hengjer korte normalitetsstunder på. Ikkje for å gløyma eller flykta frå dei harde realitetane, men for å verta mint om at livet har mange fasettar, også når stundene er tunge og vonlause. Difor puslar eg i veg med bloggtekstane mine, mest for min eigen del, og kanskje litt til glede for somme andre. Slik surrar ein seniorblogg vidare med uføreseielege tekstar som går litt på sjølvstyr.