Eigentleg er det meste skrive om den store namne-nyvinninga «Vy», som skal erstatta NSB. Ironien og sarkasmane flyt i stride straumar. Mange av oss kjenner oss matte og forbanna over at mangel på kunnskap og innsikt nærast står fram som ideal for korleis ein skal byggja opp tillit og respekt for samfunnsinstitusjonar. Sjølve grunngjevinga for å velja «Vy» viser korleis dei ansvarlege ikkje forstår kva som er meininga med institusjonsnamn. Sidan selskapet NSB har vyer for korleis dei skal verta eit betre transportselskap, er det «helt naturlig» at namnet må verta «Vy». Vis meg det selskapet i dette landet som ikkje har vyer for det dei driv med. Det gjer det ikkje naturleg å kalla alle selskapa for «Vy».

Eg er framleis so enkel i tankane at eg meiner at eit institusjons- eller selskapsnamn skal fortelja oss mottakarane om kva som er aktiviteten utan å måtta ha pressekonferansar for å forklara kva som er meint. Eg er so enkel i tankane at eg meiner at når det krevst tilleggsforklaringar på namnet, er namnet dårleg, rett og slett. NSB er ikkje dekkjande for den aktiviteten som er i selskapet i dag, vert det sagt. Som om «Vy» fortel på ein betre måte at selskapet driv med tog- og busstransport. Hallusinasjonar kallar me slike forklaringar.

Sanninga er nok at nokon tykkjer det er fjongt å kvitta seg med innarbeidde merkenamn. Det er altfor mange som får ein for sterk trong til å vera med på å skapa historie. Å senda selskap og institusjonar inn i slike meiningslause namne-runddansar ser ut til å vera eit krav for å kunna aksla leiarposisjonar. Kunnskapsløyse om språk og samfunn ser ut til å vera eit hovudkrav for å kunna lukkast som hallusinerande skoddefyrste.

Eg ventar berre på at nokon no vil koma med forslag om å endra Stortinget til «The Big Thing». Då vert me internasjonale i tanke-ørska i tillegg.