Det er haustlukke
å stilla seg med ryggen
mot ein nyfyra omn,
ana lyden av ved
som brenn med roleg
loge,
kjenna varmen breia seg
oppover ryggtavla
slik at skrotten trur
han er ledig og mjuk,

etter ei stund kan ein
finna godstolen,
drukna augo
i logane som smeikjande
fortærer vedkubbane,
varm i ryggen,
oppslukt av elden
trekkjer ein pusten
og prisar hausten
som på ny
gjev ryggtavla høve til
å kjenna på haustlukkevarmen
frå ein vedomn.