Stikkordarkiv: fredagsord

Bloggarliv II

Legg igjen en kommentar

Det nærmar seg tre år sidan eg sette i gang dette skrive-eksperimentet med ein blogg der eg funderer over stort og smått her i livet. (Etter eitt år skreiv eg ein fyrste tekst om korleis bloggarlivet kunne opplevast. Den kan lesast her.) I starten var det nærmast for å overtyda meg sjølv om at eg er i stand til å skriva anna enn stortingsdokument og byråkratiske notat. Dessutan kjendest det befriande å bestemma tema sjølv, berre la seg føra av idear og innfall etter kvart som dei måtte dukka opp. Denne innfallsmetoden gjer at bloggen manglar tematisk profil. Det er heilt greitt.

No har det å skriva ein enkel tekst til kvar fredag vorte ein aktivitet som formar vekene. Når veka startar, er det sjeldan eg veit kva eg skal skriva om i den komande teksten. Ofte opplever eg tekstturke, der det er nærliggjande å tenkja at no er det på tide å gje seg. Men so dukkar det opp eit eller anna som fengjer sopass at eg set meg til tastaturet. Slik har no vekene gått i snart tre år, der eg har tvilt meg fram til nærmare 150 tekstar.

Lesarskaren aukar sakte, men sikkert, Fjesboka er einaste «reklamekanal». Ein liten, fast lesarkjerne er innom bloggen nesten kvar fredag, ser det ut til. I fyrstninga var eg kry over alle utanlandske lesarar som dukkar opp i statistikken min. No veit eg at dei i all hovudsak er robotmaskiner som er er på leit etter datamaskinar og/eller heimesider som dei kan hacka seg inn på. Ikkje sjeldan legg eg mistenkelege adresser inn på ei svarteliste over brukarar som eg stengjer ute.

Litt smårare situasjonar dukkar opp stundom. Eldste barnebarnet har nett avslutta fyrste året på vidaregåande. I ein skuletime var det spørsmål om nokon las bloggar. Nokre var innom rosabloggar, men barnebarnet mitt kunne opplysa at han les bloggen til besten. Det resulterte i ein allmenn gapskratt i klassen. Det var utenkjeleg at ein bestefar kunne vera bloggforfattar! Ikkje verst å hamna i kategorien utenkjeleg.

Det siste halve året har dagane vore prega av ein brutal og uboteleg sjukdom i næraste familie. Den fyrste tanken var at no må blogginga leggjast vekk; det finst mykje viktigare ting å vera oppteken av enn å pusla med tekstformuleringar. Men så slo det meg at det å ha ei fast oppgåve for veka, kan vera ein knagg som eg hengjer korte normalitetsstunder på. Ikkje for å gløyma eller flykta frå dei harde realitetane, men for å verta mint om at livet har mange fasettar, også når stundene er tunge og vonlause. Difor puslar eg i veg med bloggtekstane mine, mest for min eigen del, og kanskje litt til glede for somme andre. Slik surrar ein seniorblogg vidare med uføreseielege tekstar som går litt på sjølvstyr.

Tekst-turke

Legg igjen en kommentar

Det nærmar seg fredag. Nye fredagsord i Jakobs bok skal snart leggjast ut. Det har vorte ein strukturerande del av pensjonisttilværet mitt. Men, eg manglar idé, eg manglar inspirasjon og kjenner at tida fer ifrå meg. Kva gjer eg då? Jau, skriv om tilstanden når ideane tryt, og sjølve skriveprosessen hektar seg fast. Dei fleste skrivande opplever slike stunder, anten det er snakk om å skriva oppgåver i utdanningssamanheng, gjera ferdig ein artikkel eller forfatta ein større publikasjon. Til og med når ein får konkrete tingingar i eit politisk system, kan det henda at formuleringsprosessen køyrer seg fast. Då kan det vera godt å ha eit stort, byråkratisk floskelarsenal å ausa av.

Eg kjem i hug siste dagen før stilane skulle leverast på folkeskulen. Eg gjekk som eit dyr i bur og kunne ikkje finna ut korleis eg skulle starta stilen. Dei fyrste setningane, dei som skal forløysa resten av teksten, var – og er – eit herk å få til. Mor forsøkte å hjelpa meg på veg; eg er redd reaksjonen min ikkje alltid var like overstrøymande. Likevel, det gjekk seg til, kvar einaste gong. Stilane vart innleverte, og stundom vanka det godord frå læraren.

Ofte er det å skriva som å symja i eit hav av motførestillingar. Sjølv treng eg både overlevingsdrakt og redningsvest. Eg har ikkje tal på alle dei gongene der bylgjene har vorte so krappe og ugreie at eg har måtta kravla meg i land, utan eit einaste ord. Sjølv når det kjem smygande ein idé som fester seg, og tastaturet klaprar tilsynelatande lett i veg, so kan resultatet vera blank skjerm eller tomt ark når motførestillingsbylgjene har herja ferdig.

Stundom er eg litt ilsken på desse motførestillingsbylgjene. I seinare tid har eg prøvt å oversjå dei, leggja meg på rygg i bylgjene og duvande venta til dei har stilna litt. Det ser ut til å verka. Elles hadde det ikkje eksistert noka Jakobs bok. Ikkje slik at det hadde vore eit stort tap, men reint egoistisk sett hadde eg ikkje fått oppleva, slik innimellom, å kravla på land med ein liten ordfangst. Andre gonger ynskjer eg å dela motførestillingsbylgjene med andre som skriv i det offentlege rommet. Det kan av og til sjå ut som om ein del skrivande berre plaskar rundt i stille skrivekulpar der det ikkje finst so mykje som ei lita motførestillings-rørsle på vassflata.

Men, som dei sa i bygda der eg vaks opp : kvar si spona-gjerd, dvs. folk kan laga spon/spøner på ulike måtar. Det var ei enkel stadfesting av at me kan løysa oppgåver og leva liva våre på mange ulike måtar. Den eine vegen kan vera like god som den andre, i alle fall i teorien. I praksis oppfører me oss som om me disponerer sanninga, kvar på vår måte.

Og jammen santen, der kom det på plass ein liten tekst. Definitivt ikkje noko storverk, men nokre lause funderingar om å det skriva utan å ha noko å skriva om, slik det kan høva på ein fredag, når dei fleste ser fram mot ei helg der dei ynskjer å få kvardags-møda litt på avstand.