Dei heng der,
klamrar seg til
bergveggen,
dei frosne istappane,
frosten har nytta seg av
ein regnrik haust og
forma isunivers
oppetter berg og hamrar,
i går var istappane sildrande
vasstrimer,
i dag sit dei
fastfrosne på berget
i underlege formasjonar,
kjem det ikkje ei kakelinne
om litt,
må dei kanskje venta til
februarsola kjem
før det stivna livet
nok ein gong
kan skapast om
til livgjevande væte
det er mange grunnar
til å setja pris på
februarsola.
Hengjande frå takskjegget
kjenner ein istapp
korleis februarsola smeikjer
den stivfrosne kroppen;
solvarmen pressar fram
ein vesal vassdrope
som fell ned på
steinhella;
dropen teiknar eit våtmerke,
kviskrar om nytt
liv;
det kjem fleire dropar,
snart sildrar ein liten
livgjevande straum
ned på steinhella,
lagar ein blank, levande
vasspytt.
På skuggesida
høyrer andre istappar
korleis sola skaper
frosten om til
vatn og liv;
dei òg stundar etter
varme,
men må nok venta;
sola tek den tida
ho tek;
slikt veit
den som ventar.
This website uses cookies. By continuing to use this site, you accept our use of cookies.