Den kjensla av å skulla gjera noko,
utføra noko,
fordi ein må, bør og skal,
og so vert ein berre sitjande
å glo ut på alle
uvesentlege detaljar,
røykjedama på balkongen,
fuglen som flyg
over taket på nabobygget,
vimpelen som
blafrar i svak bris,
bilen på parkeringsplassen,
han strevar med å plassera seg
innanfor oppmerkt plass,
alle desse detaljane smyg seg inn,
utan mål og meining,
– og so har ein gløymt
kva som måtte gjerast,
som var so naudande viktig,
det hjelper ikkje eingong
å skriva om det,
kjensla av å skulla gjera noko
berre ligg der,
men no som ei uro:
kva viktig har eg gløymt
no?