Det er ikkje ein dag utan at det er ein dag. Ja, eg meiner at det er ein dag der noko spesielt skal markerast. FN-systemet er meistrar i å finna på markeringsdagar. Her om dagen, 1. oktober, var det den internasjonale eldredagen. Storarta på mange vis. Eg fekk vera med på ei god tilstelling med song, musikk og framifrå informasjon som me eldre har godt av å høyra og vita, berre me hugsar det. Å kunna møtast var ei storhending i seg sjølv, i alle fall i ei tid der corona-bakteppet enno heng der, godt synleg.

Heile 172 internasjonale markeringsdagar har FN «ansvar» for. Dei må godkjennast av hovudforsamlinga i FN. Når ein ser på lista, får ein eit godt inntrykk av det vide og varierande interesse- og meiningsinnhaldet i det globale fellesskapet. Det er mange viktige og høgverdige saker som gjennom markeringsdagar får ekstra og fortent åtgaum.

Minst like interessant som sjølve lista er kva markeringsdagar som når fram i mediebiletet. Eldre-dagen er sikker i så måte. Kommunale eldreråd, frivilligsentralar og eldreorganisasjonar syter for at eldredagen vert markert i bygd og by med medieomtale, i alle fall i lokalpressa. Kanskje fekk lærardagen 5. oktober også litt merksemd. Derimot var det nok knapt nokon som la merke til at 3. oktober var internasjonal dag for ikkje-vald.

No ser eg fram til den internasjonale statistikkdagen 20. oktober. Det vert nok tema for debatt i Dagsnytt 18.