Det digitale livet vårt er (over)fylt med passord. Mange tykkjer at passord og pinkodar er noko herk. Dei prøver å unngå dei, m.a. ved å akseptera at ulike program «hugsar» passorda og gjer livet lettare for oss, i alle fall tilsynelatande. Men so hender det at trass all hugsehjelp so må me av og til finna fram passordet på nytt. Då kjem me «i prysso», som dei sa dei gamle. Me har gløymt passorda. Dette veit dei som styrer med program og alt det andre som bestemmer den digitale kvardagen vår. Me får tilbod om å laga nye passord. Etter trykking, undring og ein del frustrasjon, gjerne med hjelp frå den unge generasjonen, har me lukkast med å laga nye passord. Me er klare for ein ny runde, der me etter litt tid gløymer dei nye passorda òg.

Eg har bestemt meg for å lika passorda; lika dei so mykje at eg brukar dei heile tida på dei viktige tenestene mine. Ta t. d. e-postprogrammet. I staden for å la programmet hugsa passordet mitt, må eg bruka det kvar gong eg loggar meg inn. På den måten får eg ikkje sjanse til å gløyma det. Det er meir enn nok i kvardagane mine som eg gløymer, om eg ikkje skal gløyma passorda òg. På den måten kan passorda verta ei enkel form for hjernetrim, som i tillegg har stor nytte i kvrdagen. So å hugsa passord, personnummer, banknummer, bilnummer, telefonnummer og anna som er med å styra kvardagane våre, kan vera ein grei måte å få dei små grå til å halda oss flytande i kvardagskulpen. Passordet kan vera ein ven i livet.