Kvar dag sit han på same benken
til same tid,
ser ut over gata,
betraktar folk som går
forbi,
prøver seg med ein smil
til den som måtte setja seg
på same benken,
får ein nikk attende,
i beste fall,
snart rår han benken åleine,
nok ein gong,
time etter time,
dag etter dag,
sit han der,
på benken,
ein av mange
som berre er der ute
i blind einsemd.